Dublin Anlaşması ya da diğer adıyla “Dublin II” Yönetmeliği, Avrupa Birliği üyesi devletlerin sığınma başvurularında üye ülkelerin nasıl bir uygulamada bulunacaklarını belirliyor.

Sözleşmenin en önemli maddesi, sığınma başvurusunda bulunan kişinin AB'ye giriş yaptığı ülkenin başvuruyu değerlendirmekten sorumlu olacağına dair olan maddedir. Sığınmacının hangi ülkeden giriş yaptığının tespit edilebilmesi için parmak izi bilgilerinin değiş tokuşuna dayanan EURODAC adında merkezi bir sistem kuruldu.

Her hangi bir AB ülkesine sığınma başvurusu yapan kişinin bilgileri önce bu merkeze soruluyor. Almanya, Dublin Anlaşması'nı Yunanistan'daki olumsuz iltica koşullarını gerekçe göstererek 2011 yılında askıya almıştı, ancak geçtiğimiz yılın Mart ayından itibaren yeniden yürürlüğe koymuştu.

Haftalık yayınlanan Alman haber dergisi Der Spiegel ise anlaşmada değişikliklerin yapılması için Avrupa Parlamentosu’nun yeni bir tasara hazırladığını duyurdu. Buna göre mültecinin bir başka ülkede bulunan aile üyeleri Dublin anlaşmasına muaf tutulacak. Yeni değişiklik mülteci ailelerin parçalanmasının önüne geçecek.

Ancak bu değişikliğin Almanya’nın mülteci yükünü artıracağı belirtiliyor. Alman haber ajansı DPA’ya konuşan Alman İçişleri Bakanlığı’ndan bir yetkili, değişiklikten kaygı duyduklarını bildirdi. Dublin anlaşmasının askıya alındığı 2015 yılında Almanya’da 1,4 milyon mülteci sığınma başvurusunda bulunmuştu.

Ancak yoğun mülteci akınıyla karşı karşıya kalan İtalya ve Yunanistan’ın itirazlarına rağmen Dublin Anlaşması'nın temel ilkesi olan sığınmacıların ayak bastığı ülkede iltica başvurusu yapmasını öngören kuralın yürürlükte kalacak. Avrupa Komisyonu buna karşılık olarak kısa sürede büyük bir göç akınına maruz kalan ülkenin kapasitesinin aşılması halinde, diğer AB ülkelerinin sığınmacı almakla yükümlü kılıyor.