Acıyı, sevinci, direnişi, ve daha birçok olguyu yaşadık. Her vücutta yürekler Kobanê zaferi için atıyordu. Biz bunların hepsini gördük. Kobanê zaferi bizim oldu; fakat Kobanê’de yürekler halen aynı hızla atıyor. Bu yüreklerden bir tanesiyle tesadüfen tanıştım ve sandım ki sadakatin kendisiyle tanıştım. Adı, Nurhak Botan. Kobanê direnişinde aylarca yerini almış. Sadece Kobanê direniş zaferi sembolü değil tüm dünyada bir sembol haline gelen Arîn Mîrkan ile aynı mevzide günlerce savaşmış. Bu süreç içerisinde birçok defa yaralanmış.

O günleri anlatan Nurhak Botan’da farklı bir şeyler vardı. Anlattıkları arasında dikkat çekici şeyler vardı; belki de onun yerinde kim olsaydı kaç defa düşünmesi gerekir, fakat o hiç düşünmeden hayır demiş. Neye dersek. Nurhak, Kobanê’de Arîn Mîrkan’ın gerçekleştirdiği eylem anında yanındaymış. Patlama anında birçok parça kafasına denk gelmiş ve yaralanmış. Ve Nurhak, doktorların ve yoldaşlarının tüm ısrarlarına rağmen kafasındaki parçayı çıkarmayı reddetmiş. Ona sorduğum da ise peki nereye kadar, ne zamana kadar? “Hiç bir zaman” cevabı beni yoldaşlığın sonsuzluğuna bir kez daha inandırdı: “Başımda Arîn Mîrkan’nın parçalarıyla yaşayacağım”